• Image
  • Image

Manicomio di V. (IT)

Dit was een dag om nooit te vergeten. Psychiatrisch ziekenhuis Manicomio di V. We vertokken uit ons hotel niet ver er vandaan met regen en daar kwam helaas geen einde aan. De dag er voor hadden we nog tijd over om vast een ingang te zoeken dus dat scheelde. Op het terrein aangekomen is het  een soort stad van gebouwen die op instorten staan op een enkel gebouw en de kerk na.

Psychiatrisch ziekenhuis Manicomio di V werd gebouwd in 1937 en bleef actief tot 1978.Het complex bestaat uit 20 paviljoens en een kerk, en heeft een oppervlakte van 125.000 vierkante meter en licht achteraf buiten de stad. Het terrein is met hoge muren afgesloten om publiek maar buiten te houden. Dat is ook maar goed ook want het is op een druilerige dag zoals wij mee maakten een complete spookstad. Je loopt daar een paar uren met het idee dat je geen onbekenden tegen het lijf loopt tot je ineens oog in oog staat met 2 andere urbexers in groene regenpakken. je schrikt je dood door je concentratie tijdens het foto’s maken dat gelijk je adrealine weer op peil is. Blijken het ook Nederlanders te zijn. Even bijgepraat en we gaan weer uit elkaar op naar een volgende gebouw.

Ieder gebouw heeft tientallen zalen en in elke zaal liggen stapels met medische dossiers en namen net als allemaal rontgen foto’s. Wat hier allemaal is vastgelegd aan medische foto’s en filmateriaal daar stond ik versteld van. Complete dossiers van patienten die hier verbleven of hoe je het ook wilt noemen. Volgens mij was de hoeveelheid zo inmens groot dat men het maar gewoon heeft laten staan om het te laten verjaren.
Binnenkomst, vertrek, sterfgevallen alles werd bijgehouden en opgeschreven in boeken en ligt er nu verlaten bij. De verhalen doen de ronde dat zich hier heel wat taferen hebben afgespeeld die het daglicht niet konden verdragen in die tijd. We zijn in ruimtes geweest waar men niet voor de gezelliheid lag. Bedden met de poten in de vloer gestort met sjorbanden er nog aan en een kast met spuiten en volle ampullen. Er gaan geruchten dat ‘s avonds de geesten van de overledenen hier boven het terrein zweven. je zou er beina in geloven na wat je gezien hebt.

Halverwege de middag komt toch nog de zon te voorschijn maar we hebben het meeste wel gezien en doorweekt vertrekken we. Tja, de urbexhobby kost soms wat moeite maar het blijft een avontuur.

Deel deze foto rapportage op: